Ερντογάν, ο «Ηγέτης»: Στα τουρκικά σινεμά η ταινία για τη ζωή του «σουλτάνου» [εικόνες & βίντεο]

Η μάχη του Ταγίπ Ερντογάν για την ενίσχυση των προεδρικών του εξουσιών παίρνει από σήμερα μια άλλη, αλλόκοτη, διάσταση.

Ακριβώς με την έναρξη της κρίσιμης φάσης της εκστρατείας για το δημοψήφισμα που ζήτησε -και επέβαλε- ο «σουλτάνος» για τη συνταγματική αναθεώρηση προβάλλεται στους τουρκικούς κινηματογράφους μια ταινία – ύμνος για τη ζωή του. Τίτλος του φιλμ: “Reis”, δηλαδή «Ηγέτης»... Έτσι φωνάζουν άλλωστε οι οπαδοί του τον άνθρωπο που τιμούν ήδη σχεδόν σαν προφήτη και ο οποίος έχει αφήσει το πιο έντονο αποτύπωμα στη γείτονα απ’ την εποχή του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.

Ακόμη κι αν δεν παρήγγειλε ο ίδιος ο Ερντογάν την ταινία, η έναρξη της προβολής της από σήμερα ταιριάζει κουτί στο πολιτικό του καλεντάρι, αφού στις 16 Απριλίου οι Τούρκοι οδεύουν στις κάλπες για να αποφανθούν αν η χώρα τους θα αποκτήσει προεδρικό σύστημα διακυβέρνησης. Το Σάββατο ξεκίνησε επίσημα την καμπάνια του το ισλαμοσυντηρητικό κυβερνών κόμμα ΑΚΡ και την επομένη έγινε πρεμιέρα της ταινίας στην Κωνσταντινούπολη...

«Πάντα έτοιμος να βοηθήσει»...

Η ταινία εστιάζει σε ήδη γνωστά επεισόδια απ’ τη ζωή του Ερντογάν. «Δείχνουμε ότι και τότε ήταν ακριβώς όπως σήμερα», λέει ο Ρεχά Μπέιογλου, ο ηθοποιός που τον υποδύεται. Σκιαγραφείται η παιδική ηλικία του με την απελπισμένη αντίδραση του πατέρα του για την εκτέλεση του πρώτου ισλαμιστή πρωθυπουργού Αντνάντ Μεντερές το 1961, η αδυναμία ενόψει της καταπίεσης του Ισλάμ απ’ το κοσμικό κράτος, η ετοιμότητα του νεαρού Ερντογάν να βοηθήσει όποιον έχει ανάγκη... «Ένα ολόκληρο χρόνο αποταμίευε για να αγοράσει ποδήλατο και μετά χάρισε τα χρήματα σ’ έναν φίλο του, που τα χρειαζόταν», λέει ο Μπέιογλου στάζοντας μέλι για τον Πρόεδρο...

Η ταινία κάνει στη συνέχεια ένα χρονικό άλμα στο 1994, τη χρονιά που ο Ερντογάν εξελέγη δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, δείχνει τις μάχες και τις στερήσεις, μέχρι το 1999, όταν οδηγήθηκε στη φυλακή για υποκίνηση σε θρησκευτικό ή φυλετικό μίσος και προτροπή για τέλεση αδικήματος μετά την δημόσια απαγγελία ενός ποιήματος του Τύρκου εθνικιστή ποιητή των αρχών του 20ου αιώνα Ζιγιά Γκιοκάλπ. Πολλοί θεωρούν ότι το ποίημα αυτό συμπυκνώνει το πολιτικό πιστεύω του Ερντογάν:

«Η δημοκρατία είναι απλώς το τρένο στο οποίο επιβιβαζόμαστε μέχρι να φθάσουμε στον στόχο μας. Τα τζαμιά είναι οι στρατώνες μας, οι μιναρέδες οι ξιφολόγχες μας, οι κουμπέδες τα κράνη μας και οι πιστοί είναι οι στρατιώτες μας...»

Το φιλμ αποφεύγει κάθε είδους κριτική, ακριβώς όπως αρέσει σε αυταρχικούς ηγέτες αλά Ερντογάν. Όταν ρωτήθηκε ο Μπέιογλου αν το φιλμ παρουσιάζει έστω μια αδυναμία του «αρχηγού», απάντησε: «Μα δεν έχει αδυναμίες!»

Η ταινία στοίχισε περίπου οκτώ εκατομμύρια δολάρια -πολλά λεφτά για τουρκική παραγωγή- και γυρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη και την Κύπρο με τη βοήθεια 3.000 κομπάρσων.