Αναμφισβήτητα, ο Λάκης Λαζόπουλος υπήρξε ο πιο εμπαθής ζηλωτής του αντιμνημονιακού μίσους και ηθικός αυτουργός των ταγμάτων bullying που προσπαθούσαν να εξευτελίσουν όσους είχαν διαφορετική άποψη από τη δική του.
Φορώντας την κουκούλα της δήθεν σάτιρας, χτυπούσε ανελέητα όσους προσπαθούσαν να σκεφτούν λογικά στην εποχή της αντιμνημονιακής τρέλας.
Προφανώς, ούτε σάτιρα έκανε ούτε stand up comedy. Χυδαιολογούσε ασύστολα και προκλητικά, ενθαρρύνοντας κάθε είδους ακρότητα.
Αυτός ο δήθεν ιδεολόγος με το Δρακουμέλ υπερεγώ έγινε ο άρχοντας του ελληνικού υπονόμου, ξυπνώντας τα πιο σκοτεινά ένστικτα μιας κοινωνίας σε σύγχυση.
Αυτός ο απολογητής του λαϊκισμού, χωρίς ιδεολογικούς ενδοιασμούς και με τα σάλια να του τρέχουν από την επιθυμία, όπως θα έλεγε ο Λακάν, κατάντησε ο Ζίζεκ ενός δήθεν κοινωνικού κινήματος που έμοιαζε με επαρχιακό μπουλούκι.
Διέσυρε επιλεκτικά, ακυρώνοντας κάθε έννοια σάτιρας, και πλούτισε εξευτελίζοντας ψυχές. Κατά μία έννοια, υπήρξε η ενσάρκωση του (νεοελληνικού) φθόνου και της υποκρισίας: Φώναζε για τη δραχμή έχοντας παρκαρισμένα τα ευρώπουλα στις τράπεζες των κατακτητών της χώρας.
Σήμερα ο ποιμένας του μίσους βλέπει τα χθεσινά του πρόβατα να μεταμορφώνονται σε λύκους και τρέμει το φυλλοκάρδι του.
Το χθεσινό «λιοντάρι» του Αλ Τσαντίρι News μεταμορφώθηκε στο «Ολα» του Θέμου σε φοβισμένο κουνάβι.
Καιρός του πράττειν, καιρός του πληρώνειν.